Το δικό μου παραμύθι ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2016 όταν έμαθα πως ήμουν για πρώτη φορά έγκυος. Όταν πήγα στον γιατρό, μου είπε πως πρέπει να επισκεφθούμε το τμήμα Θαλασσαιμίας για να κάνουμε εξέταση για το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας.
Πηγαίνοντας εκεί με τον άντρα μου, μας πήραν αίμα και την επόμενη μέρα το πρωί, τηλεφωνικά, μας ενημέρωσαν ότι και οι δύο έχουμε το στίγμα της μεσογειακής αναιμίας. (εγώ προσωπικά πάντα ήξερα ότι είχα το στίγμα, αλλά ο άντρας μου δεν το γνώριζε και μας ήρθε κάπως ξαφνικό!).
Μιλώντας με τον γυναικολόγο μου και όταν του είπα για τα αποτελέσματα, με ενημέρωσε ότι την 13η εβδομάδα περίπου θα έπρεπε να κάνουμε προγεννητικό έλεγχο, να πάρουν δηλαδή αμνιακό υγρό για να γίνει ανάλυση στο Ινστιτούτο Γεννετικής και να δούμε αν το έμβρυο έχει μεσογειακή αναιμία… Οι εβδομάδες περνούσαν, το άγχος μεγάλωνε μέχρι που έφτασε η μέρα για τον προγεννητικό έλεγχο.
Πρωί πρωί.. πήγαμε με τον άντρα μου στο Μακάριο Νοσοκομείο (σημείωση ότι η εξέταση μπορεί να γίνει και ιδιωτικά), μας πήραν το δείγμα που χρειαζόταν και μας είπαν ότι σε 1 εβδομάδα θα είχαμε τα αποτελέσματα.. πληροφοριακά οι πιθανότητες για ένα έμβρυο να έχει Μεσογειακή Αναιμία είναι 25%, με 50% πιθανότητα να έχει το στίγμα και 25% να μην έχει απολύτως τίποτα..
Το άγχος μέχρι να με πάρουν τηλέφωνο να με ενημερώσουν για τα αποτελέσματα δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις.. Ήταν η μοναδική μου σκέψη.. κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, ώσπου επιτέλους μαθαίνουμε τα αποτελέσματα.. «Όλα καλά με το παιδάκι σας, είναι απολύτως υγιείς» μου λέει η νοσοκόμα από το Μακάριο Νοσοκομείο στο τηλέφωνο. Η χαρά μου απερίγραπτη και από εκείνη την στιγμή ξεκίνησα να απολαμβάνω το μαγικό ταξίδι της εγκυμοσύνης και μετέπειτα της μητρότητας.
Μάρτιος 2020
Μένω και πάλι έγκυος το 2ο μου παιδάκι. Η διαδικασία πλέον γνωστή και απλά περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι εβδομάδες (μέσα στην καραντίνα) για να πάμε για τον προγεννητικό έλεγχο όπως και στην πρώτη εγκυμοσύνη. Αυτή τη φορά όμως ήμουν αρκετά συγκροτημένη, κάτι δεν με άφηνε να το χαρώ.. δεν ξέρω αν ήταν το προαίσθημα που είχα ή αν ήταν άγχος μέχρι να γίνει ο έλεγχος.
Φτάνει επιτέλους η μέρα για τον προγεννητικό έλεγχο και πηγαίνω με τον άντρα μου και πάλι στο Μακάριο Νοσοκομείο. Λόγω των μέτρων για τον κορονοιό, ο άντρας μου δεν μπορούσε να μπει μέσα μαζί μου, οπότε έπρεπε να το περάσω μόνη μου. Το άγχος και η ανησυχία όλο και περισσότερα αυτή τη φορά, ώσπου έφτασε επιτέλους η Δευτέρα όπου τηλεφωνικά με ενημέρωσαν για τα αποτελέσματα.
Δυστυχώς αυτή τη φορά τα αποτελέσματα που περίμενα δεν ήταν θετικά και μου ανακοίνωσαν πως το έμβρυο που κυοφορούσα είχε Μεσογειακή Αναιμία.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα ως την δυσκολότερη που είχα περάσει ποτέ μου. Ήμουν μόνη στο σπίτι με τον 3.5 ετών γιο μου, έκλαιγα ασταμάτητα με λυγμούς σε σημείο που το παιδί ανησύχησε και ερχόταν να με πιάσει αγκαλιά για να ηρεμήσω. Έπρεπε λοιπόν εντός μερικών ωρών να πάρω μια πολύ σημαντική απόφαση. Εάν θα συνέχιζα την εγκυμοσύνη ή αν θα την τερμάτιζα.
Μετά από κοινή απόφαση με τον άντρα μου, αποφασίσαμε να τερματίσουμε την εγκυμοσύνη. Πολλοί θα κρίνουν την απόφαση μας αυτή ως λάθος, αλλά σκεφτήκαμε σοβαρά την ποιότητα ζωής που θα προσφέραμε στο παιδί όταν θα γεννιόταν, όπως επίσης και το πόσο πολύ θα ταλαιπωρείτο με την καθημερινότητα του. Μετά από συνεννόηση με τον γυναικολόγο μου λοιπόν, Τετάρτη ημέρα, πήγαμε στην κλινική για απόξεση. Κάπου εκεί μπήκε μια τελεία σε αυτή την ιστορία.
Δεν φανταζόμουν ποτέ πόσο δύσκολο θα ήταν να αποχαιρετίσεις ένα μικρό πλασματάκι που η μόνη εικόνα που είχες από αυτό ήταν μέσω μιας οθόνης υπερήχων. Μπορεί να ήταν σύντομο το χρονικό διάστημα που ήταν μέσα μου (14 εβδομάδων) αλλά ήταν αρκετό στο να αναπτυχθούν συναισθήματα που μόνο μια μάνα μπορεί να καταλάβει.
Όσο δύσκολες και αν ήταν οι επόμενες μέρες, δεν έχασα την πίστη μου και πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Επίσης ήμουν τόσο τυχερή (συγκριτικά με άλλες γυναίκες) που είχα τον πρωτότοκο γιο μου αγκαλιά και αυτό μου έδινε αφάνταστα πολύ δύναμη. Και με αυτή τη δύναμη ξεκίνησα να ψάχνω για εναλλακτικούς τρόπους, όπως την εξωσωματική γονιμοποίηση. Άρχισα να συλλέγω διάφορες πληροφορίες από το διαδίκτυο και να ερευνώ τα θετικά και τα αρνητικά της μεθόδου αυτής.
Μετά από συζητήσεις με το στήριγμά μου, τον άντρα μου, και αφού μας ανέλυσε την διαδικασία ο γυναικολόγος, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την διαδικασία της εξωσωματικής. Το γεγονός και μόνο ότι δεν θα έπρεπε να περιμένω 14 εβδομάδες μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα του προγεννητικού ελέγχου σε περίπτωση φυσιολογικής εγκυμοσύνης (που ίσως και πάλι να χρειαζόταν να έπαιρνα την δύσκολη απόφαση για το αν θα συνέχιζα την εγκυμοσύνη ή όχι) μου έδωσε δύναμη όπως επίσης και το να σκέφτομαι θετικά για την συνέχεια..
Μπορεί να μην έγινε η εμβρυομεταφορά ακόμη και να μην γνωρίζουν αν η εξωσωματική θα πετύχει ή όχι, εντούτοις είμαι αισιόδοξη και ευελπιστώ ότι σύντομα θα έχω αγκαλιά το 2ο μου παιδάκι.
Υ.Γ: Όταν είχα πάει στο Μακάριο Νοσοκομείο τη δεύτερη φορά για τον προγεννητικό έλεγχο, γνώρισα μια κοπέλα που είχε το ίδιο θέμα μαζί μου.. Το διαφορετικό στην ιστορία μας είναι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα δεν κράτησε ακόμα το παιδάκι της αγκαλιά και ας ήταν η 3η φορά που έμεινε έγκυος και πήγαινε για προγραμματισμένο προγεννητικό έλεγχο.
Την πρώτη φορά μετά από λάθος του γιατρού στον προγεννητικό έλεγχο έχασε το έμβρυο που κυοφορούσε και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα του ελέγχου φάνηκε ότι το μωράκι της ήταν απολύτως υγιές. Στην δεύτερη της εγκυμοσύνη, τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά με το έμβρυο να έχει Μεσογειακή Αναιμία και πήρε την απόφαση να τερματίσει την εγκυμοσύνη της.
Εξ’ όσον γνωρίζω στην πορεία από τις κοπέλες του Μακαρίου Νοσοκομείου, τα αποτελέσματα για τον προγεννητικό έλεγχο της 3ης της εγκυμοσύνης που είχε κάνει την ίδια μέρα με εμένα ήταν θετικά, και πραγματικά της εύχομαι ολόψυχα να πάνε όλα καλά και να κρατήσει σύντομα το παιδάκι της στην αγκαλιά της.
Και αν ποτέ την ξανασυναντήσω, θα ήθελα πραγματικά να της πω πόσο την θαυμάζω για την επιμονή και την πίστη που έχει για να φέρει στον κόσμο το δικό της παιδί.
Ανώνυμη Μαμά
