Τα παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν και πολλές φορές είναι έτοιμα να κατακτήσουν επιτεύγματα όπως παράδειγμα το κόψιμο της πάνας ή τον ύπνο, χωρίς απαραίτητα να δώσουν σημάδια ετοιμότητας. Αυτό το λέω εμπειρικά ως μαμά δύο παιδιών και είναι ένα συμπέρασμα που έβγαλα μεσά από συζητήσεις που έχω καθημερινά με δεκάδες άλλες μαμάδες!
Για παράδειγμα, όταν κόψαμε την πάνα στο Χρίστο 2.5 ετών κανείς δεν το πίστευε! Δεν μας έδωσε ουσιαστικά κανένα σημάδι ετοιμότητας (πχ να μας λέει πότε κάνει κακά, ή να τον ενοχλεί η πάνα), και όμως… καταφέραμε και κόψαμε την πάνα και το πρωί και το βράδυ μέσα σε 2.5 εβδομάδες, μέσα στον χειμώνα.
Κάπως έτσι καταφέραμε να κοιμηθεί και στο δικό του δωμάτιο μόνος του, χωρίς την παρουσία μας, επίσης περίπου μέσα σε 2.5 εβδομάδες. Εδώ να πω ότι ο Χρίστος έτσι και αλλιώς κοιμάται στο δωμάτιο του από 2 ετών, όμως πάντα με την παρουσία εμένα ή του μπαμπά του!
Η απόφαση
Το πως πήραμε την απόφαση ότι το να κοιμάται μόνος του στο κρεβάτι του έπρεπε πια να συμβεί, είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλες σας (μιας και οι περισσότερες τα ίδια περνάτε).
Η καθημερινότητα μας με 2 παιδιά, δουλειές, σπίτι και καθόλου βοήθεια είναι ήδη αρκετά δύσκολη και ένας ποιοτικός ύπνος είναι το μόνο που δεν είμαστε σε θέση πλέον να διαπραγματευτούμε.
Αρχικά, αγοράσαμε καινούριο κρεβάτι για εμάς (μιας και η Ανδρεάνα 17 μηνών ακόμη από τη μέση της νύχτας και μετά κοιμάται μαζί μας) και στη συνέχεια βάλαμε μπρος το σχέδιο «ΥΠΝΟΣ».
Συνθήκη ύπνου του Χρίστου μέχρι πρόσφατα
Ο Χρίστος ήταν ένα παιδί που αν ήθελες να τον κοιμίσεις έπρεπε να του πεις 10 παραμύθια σερί και να τον κρατάς αγκαλιά χωρίς να τον αφήσεις καθόλου για τουλάχιστον μέχρι 15 λεπτά μετά που θα έπεφτε σε βαθύ ύπνο. Πράγμα που σημαίνει ότι αν σηκωνόσουν από το κρεβάτι πιο πριν.. με μαθηματική ακρίβεια θα ξυπνούσε. Οπότε έπρεπε σιγά σιγά να προετοιμάσουμε το έδαφος γιατί φυσικά δεν θα ήταν τόσο απλό να κοιμηθεί μόνος του!
Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό, αλλά κυρίως ότι κατά την διάρκεια της νύχτας ξύπναγε 2-3 φορές με κλάματα και φωνές και μόνο αν κοιμόμασταν μαζί του δεν ξαναξυπνούσε.
Αποτέλεσμα; Εγώ κοιμόμουν με την Ανδρεάνα στο κρεβάτι μας και ο συζυγός μου με τον Χρίστο στο δικό του κρεβάτι.
Εκτός λοιπόν του ότι δεν είχαμε πια προσωπική ζωή όπως εμείς την αναζητούσαμε και την θέλαμε για την σχέση μας, δεν είχαμε ούτε ποιοτικό ύπνο πια.. κυρίως ο άντρας μου.
Η προετοιμασία
Τους τελευταίους μήνες λοιπόν σιγά σιγά ελαττώναμε τα παραμύθια μέχρι που εν τέλει κοιμόμασταν στο κρεβάτι μαζί του χωρίς να διαβάζουμε ή να λέμε ιστορίες. Εάν ήθελε παραμύθι το διαβάζαμε πριν πάμε στο δωμάτιο.
Και κάπου εκεί, βάλαμε στο παιχνίδι τις δασκάλες του.
Η συμβολή των δασκάλων του σχολείου του
Η σχέση που έχουν τα παιδιά με τις δασκάλες τους είναι μοναδική. Τις σέβονται, τις εκτιμάνε και δεν θέλουν να τις απογοητεύσουν, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να τους μεταφέρουν πράγματα που εμείς θέλουμε.. αλλά από εμάς όσες φορές και να τα πούμε δεν πρόκειται να τα ακούσουν.
Έτσι οι αγαπημένες μου Μαρίες ξεκίνησαν σιγά σιγά να αναφέρουν στον Χρίστο και σε ακόμα ένα κοριτσάκι που η μαμά της βρισκόταν στην ίδια διαδικασία με εμένα ότι ήρθε η στιγμή να κοιμάται στο σπίτι μας ο κάθε ένας στο κρεβάτι του και διάφορα τέτοια, που για να σας πω και την αλήθεια δεν τα ξέρω και κατά λέξη το πως τα μεταφέρουν οι ίδιες στα παιδιά! Επίσης, οι δασκάλες έβαλαν στο παιχνίδι και την ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ!
Νεράιδα του Ύπνου
Η νεράιδα του ύπνου (ξαδέλφη της νεράιδας της τουαλέτας που μας επισκέφθηκε στην πρώτη καραντίνα) ήταν το κλειδί στην ιστορία μας! Είχε επαφή μόνο με την δασκάλα και κάθε μέρα την ενημέρωνε για την πρόοδο και την πορεία του Χρίστου στο θέμα του ύπνου! Όταν τελικά θα κατάφερνε τον στόχο του, τότε η νεράιδα θα επισκεπτόταν το σχολείο και θα άφηνε ένα δώρο ως επιβράβευση στον Χρίστο και το άλλο κοριτσάκι.
Εδώ να πω ότι η προσέγγιση των δασκάλων ήταν ότι επιβραβεύουμε ακόμα και την παραμικρή προσπάθεια και ακόμα και κάποια βράδια δεν κατάφερνε τον στόχο του, ενθαρρύναμε για την επόμενη φορά (και εμείς και αυτές)
Η τακτική μας στο σπίτι
Φάση νο1.
Την πρώτη εβδομάδα στόχος μας ήταν σιγά σιγά να μην κοιμόμαστε αγκαλιά μαζί του στο κρεβάτι, να παραμείνουμε όμως στο δωμάτιο για να νιώθει την παρουσία μας.
Έτσι τις πρώτες μέρες ξαπλώναμε μαζί του (είτε εγώ είτε ο μπαμπάς του) κάναμε αγκαλίτσες για λίγο και μετά ξάπλωνε ο κάθε ένας στην μεριά του. Στη συνέχεια ξάπλωνε μόνος του, καθόμασταν δίπλα στο καναπεδάκι που έχει το κρεβάτι του και του κρατούσαμε το χέρι, μέχρι που την 2η βδομάδα αφήσαμε το χέρι και περάσαμε στην Φάση νο.2
Φάση νο.2
Στη φάση νο. 2 στόχος ήταν σιγά σιγά να απομακρυνθούμε από το δωμάτιο και να αποκτήσει αυτοέλεγχο.
Και αυτό έγινε. Χρησιμοποιώντας το ραδιοφωνάκι της Storyland από την Χριστουγεννιάτικη σειρά των υπεραγορών Lidl, του βάζαμε το παραμύθι στην συσκευή να το ακούει, μέχρι να κάνει μπάνιο ο μπαμπάς και να κοιμίσω εγώ την Ανδρεάνα. Έτσι έμενε τουλάχιστον 10-15 λεπτά μόνος του στο δωμάτιο.
Όταν επιστρέφαμε με διάφορα τεχνάσματα όπως «Πάω να πιώ νερό και επιστρέφω», «Πάω να βάλω πληντύριο», «Ξέχασα να πλύνω τα δόντια μου» στην αρχή και στη συνέχεια πιο χρονοβόρες διαδικασίες όπως, «Πρέπει να πάω να σας φτιάξω τις τσαντούλες σας για το σχολείο», «Πάω να πλύνω τα πιάτα», «Χρειάζεται να δουλέψω λίγο για την δουλειά μου», απομακρυνόμασταν από το δωμάτιο για την ανάλογη ώρα.
Πλέον, του επιβεβαιώνω την παρουσία μου στον όροφο για να βεβαιωθεί ότι είμαστε πάνω και κοντά του, όμως δεν επιστρέφω τόσες φορές στο δωμάτιο.
Κάθε μέρα τα πάμε όλο και καλύτερα ελαχιστοποιώντας τον χρόνο που του παίρνει εν τέλη να κοιμηθεί και να πω ότι από την στιγμή που ξεκίνησε να κοιμάται χωρίς την παρουσία μας στο δωμάτιο δεν ξυπνάει ούτε το βράδυ.
Αυτό βέβαια που μου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι ότι αν ξυπνήσει π.χ Σάββατο ή Κυριακή πρωί και του πούμε έλα να ξαπλώσουμε μαζί, αρνείται γιατί λέει «Ο καθένας πρέπει να κοιμάται στο δωμάτιο του».
Η επιβράβευση
Σε αυτό το σημείο να πω ότι η νεράιδα του ύπνου επισκέφθηκε το σχολείο μας και πήρε στον Χρίστο και στο άλλο κοριτσάκι ένα πολύ όμορφο δωράκι (για το οποίο φρόντισε το σχολείο για αυτό και τους ευχαριστώ πολύ). Η τάξη τους χειροκρότησε και τα παιδιά ένιωσαν περήφανοι και ότι κατάφεραν τον στόχο τους!
Από εδώ και πέρα η νεράιδα φυσικά και μας επισκέπτεται συχνά πυκνά για να δει ότι όλα εξελίσσονται όπως πρέπει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αν το παιδί νιώσει την ανάγκη για αγκαλιές και επαφή θα του την στερήσουμε!
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι πολλές φορές εμείς οι γονείς είμαστε περισσότερο ανέτοιμοι για να περάσουμε σε μια νέα συνθήκη με τα παιδιά μας, είτε γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα ανταποκριθούν, είτε γιατί δεν είμαστε έτοιμοι εμείς να τα αποχωριστούμε.
Σημασία λοιπόν δεν έχει το πότε θα γίνει η μετάβαση από το κοιμόμαστε παρέα, στο κοιμάμαι μόνος ή μόνη μου, αλλά στο να είμαστε πρώτα εμείς έτοιμοι οπλισμένοι με επιμονή και υπομονή, και στο να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες του παιδιού μας όποιες και αν είναι αυτές!
Προφανώς και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε μια τέτοια τακτική σε ένα παιδί που δεν έχει κατακτήσει τις έννοιες των λέξεων και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, αλλά ένα παιδί σε αυτή την ηλικία του Χρίστου είναι αρκετά ώριμο με συζήτηση, ενθάρρυνση, παρότρυνση και λεκτική επιβράβευση από τους γονείς του για κάθε σημείο προόδου, να τα καταφέρει!
Εδώ μπορείτε να δείτε το βίντεο μου για το πως τα καταφέραμε!
Stay tune
Mrs Mommy
Lotsa Love
