Όταν γίνεις μαμά αλλάζεις για πάντα. Περνάς την γραμμή της ανεξαρτησίας και πηδάς σε έναν κόσμο όπου ξαφνικά είσαι υπεύθυνη για την πλήρη φροντίδα άλλων μικροσκοπικών ανθρώπων, αλλά όχι δεν είναι μόνο αυτό. Περίμενε.. έχεις να φροντίσεις και το σπίτι και τον άντρα σου και αν δεν τα κάνεις μπορεί να κριθείς και ως ανεπαρκής.
Πολλές φορές νιώθω ότι από τότε που απέκτησα τον τίτλο «μαμά», έχασα αμέσως του τίτλους «γυναίκα» και «άνθρωπος». Είναι όλα αυτά τα μικρά απαραίτητα πράγματα που κάνουμε όλες για τις οικογένειες μας, που όμως δυστυχώς περνάνε πάντα απαρατήρητα.
Από απαρατήρητα και ασήμαντα όμως, μπορούν να γίνουν αιτία για καβγά αν δεν τα κάνουμε. Όπως πχ.. τι θα συμβεί αν δεν βάλουμε πλυντήριο; Αν δεν συγυρίσουμε τα ρούχα, αν ξεχάσουμε να πάρουμε γάλα ή αν δεν πάρουμε το αγαπημένο γιαούρτι του παιδιού μας ή και του συζύγου ακόμα; Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως μπορούμε και κουβαλάμε όλο αυτό το νοητικό βάρος του «πρέπει να γίνουν όλα σωστά και στην ώρα τους», πως μπορούμε να τα θυμόμαστε όλα και φυσικά να καταλαβαίνουμε τους πάντες και τα πάντα! Και όμως.. μπορούμε.
Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι κάθε βράδυ πρέπει να υπάρχει έτοιμο ζεστό φαγητό. Είναι ότι πρέπει να γνωρίζουμε τι αρέσει στον κάθε ένα ξεχωριστά, να αποφασίσουμε τι θα φάνε (γιατί όταν ρωτάς σου λένε ότι θες.. αλλά μετά δεν τους αρέσει), είναι ότι πρέπει να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τι υπάρχει στο ψυγείο και στα ντουλάπια. Είναι ότι πρέπει να πάμε supermarket, να υπάρχουν πάντα φρέσκα φρούτα στο σπίτι, και να θυμόμαστε ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να έχει λήξει για να το πετάξουμε.
Έχει να κάνει λοιπόν με όλα αυτά τα μικρά και αόρατα πράγματα που κάνει κάθε μαμά για να μπορεί το σπίτι να λειτουργεί, να μπορεί η οικογένεια να συνυπάρχει ο ένας με τον άλλον και στο τέλος της ημέρας να είναι όλοι χαρούμενοι.
Η λίστα ευθυνών μιας μαμάς δεν έχει τέλος. Μπορεί να διαφέρει η λίστα της καθεμιάς μας, αλλά όχι.. δεν τελειώνει ποτέ. Περιέχει από το χαρτί τουαλέτας που πρέπει να αντικατασταθεί, μέχρι την κάρτα γενεθλίων που πρέπει να αγοράσουμε για το πάρτυ του Σαββάτου. Από το να ξέρουμε με ποιον κάνει το παιδί μας παρέα και γιατί, μέχρι ποιος τον δάγκωσε στο σχολείο και πότε. Από το ποια στιγμή περνάει το παιδί σου από το νούμερο 25 στο παπούτσι στο νούμερο 26, και από το ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να του προσφέρεις μήλο ή σοκολάτα.
Μικρά. Ασήμαντα. Απαρατήρητα.
Και κάπου εκεί χάνεται η γυναίκα.. χάνεται ο άνθρωπος. Θυμάμαι έναν μήνα πριν όταν αρρώστησα βαριά. Δεν μπορούσα καν να κουνηθώ, καθηλωμένη στον καναπέ με ορούς στα χέρια μου. Δεν είναι ότι δεν είχα βοήθεια από τον άντρα μου, όχι. Είναι ότι ένιωθα ότι μου κάνει χάρη που φροντίζει τα μωρά, είναι ότι ένιωθα ότι πρέπει να σηκωθώ, είναι ότι ένιωθα υποχρέωση.. Όχι προς αυτόν, αλλά προς την ιδιότητα μου ως μάνα. Και θυμήθηκα τα λόγια της δικής μου μαμάς «Η μάνα ούτε να αρρωστήσει δεν μπορεί». Και είχε δίκαιο.
Και φυσικά ναι.. υπάρχει και ο ελεύθερος χρόνος. Ανάμεσα στο μαγείρεμα και το πλυντήριο αρπάζεις για 2 λεπτά το κινητό στο χέρι να δεις και εσύ κάτι, να χαζέψεις βρε αδελφέ. Και εκεί πετάγεται μια φωνή «Μαμά θέλω να δω Πέπα». Και το δίνεις το κινητό και συνεχίζεις την ρουτίνα σου.
Όταν το βράδυ λοιπόν σηκωθώ μισοκοιμισμένη από το κρεβάτι του Χρίστου που μόλις κοίμισα, έχοντας πει 30 ιστορίες για να αποκοιμηθεί, θέλω απλά να φιλήσω τα παιδιά μου και να χωθώ στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ συνεχόμενα για ένα ολόκληρο βράδυ.
Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει ποτέ.
Αντιθέτως, σηκώνομαι από το κρεβάτι του και κοιτάζω κλεφτά το κινητό μου για να δω την ώρα. Κατεβαίνω κάτω και εκεί ξεκινάω πάλι από την αρχή. Τάπερ για το σχολείο και τη δουλειά, να ετοιμάσω τις τσάντες των παιδιών, να σκουπίσω και να ξανασφουγγαρίσω το σπίτι κτλ κτλ κτλ.. Πάντα υπάρχει και κάτι άλλο.
Όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξέρω ότι πρέπει να πάω κατευθείαν στο κρεβάτι μου, αλλά δεν το κάνω. Ούτε και εσύ όμως. Επειδή ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν είχες ούτε μια στιγμή για τον εαυτό σου που να είσαι πραγματικά μόνη. Τότε είναι που κάθεσαι εξαντλημένη στον καναπέ, βλέποντας ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση που ούτε καν ακούς τι λέει ή κάνοντας scroll down στο instagram. Μόνο τότε νιώθεις ότι αδειάζεις, πριν ξανά ξεκινήσεις την επόμενη μέρα πάλι από την αρχή.
Και κάπως έτσι καταλήγεις να χωρέσεις όλη την ενήλικη ζωή σου μέσα σε λίγες ώρες, όταν τα παιδιά σου κοιμούνται. Όλοι μας το κάνουμε σε κάποιον βαθμό. Για κάποιους αυτό σημαίνει να σηκωθούν στις 5-6 το πρωί για να πάνε γυμναστήριο ή να απολαύσουν με την ησυχία τους έναν ριμαδοκαφέ. Για εμένα, σημαίνει να μείνω άγρυπνη μέχρι τις 1 το πρωί γιατί μισώ το πρωινό ξύπνημα.
Δεν είμαι μόνη όμως. Κάπου εκεί έξω υπάρχει μια μαμά σαν εμένα, σαν και εσένα που τρέχει να προλάβει. Τα φροντιστήρια, τις υποχρεώσεις, τα πάντα.
Μαμάδες που δίνουν το 120% της ενέργειας τους, χωρίς να αφήνουν τίποτα για αυτές.. αλλά ακόμα και τότε κανείς δεν τις βλέπει.
Θυμήσου πότε ήταν η τελευταία φορά που σε ρώτησε κάποιος τι κάνεις και το εννοούσε πραγματικά. Πραγματικά ήθελε να μάθει πως νιώθεις. Όλοι ρωτάνε για τα παιδιά ακόμα και αν φαινομενικά ρωτάνε και για εσένα..«Τι κάνεις; Τα παιδιά καλά;».
Αν μπορώ να σου πω κάτι σήμερα λοιπόν, είναι πως εγώ σε προσέχω, γιατί είμαι σαν και εσένα. Είμαστε τόσο σημαντικές, όπως ένα γρανάζι σε μια μηχανή που αν χαλάσει, τα πάντα θα σταματήσουν να λειτουργούν.
Και αν δεν στο λένε.. να μάθεις να το δείχνεις και να το διεκδικείς.
Stay tuned..
Mrs Mommy
More stories facebook – instagram: krista_th
