Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά ότι ο φυσιολογικός τοκετός ήταν ένα από τα όνειρα μου από την μέρα που έγινα για πρώτη φορά μαμά.
Η γέννηση του Χρίστου μου άφησε πολλά τραύματα ψυχής που δεν ήθελα με τίποτα να ζήσω την δεύτερη φορά. Η καισαρική τομή μου, με έκανε να νιώσω ότι απέτυχα σαν γυναίκα ακόμη και αν βαθειά μέσα μου ξέρω ότι αυτό δεν συνέβη.
Με λίγα λόγια, την δεύτερη φορά διάβασα, ενημερώθηκα και είχα στο μυαλό μου όλα όσα θα έκαναν την γέννα της κόρης μου τέλεια και ονειρεμένη. Οι φίλες μου και οι κοπέλες από τα μαθήματα τοκετού ίσως σου πουν «ααα η πορωμένη με τον φυσιολογικό τοκετό». Εγώ και η γιατρός μου από την άλλη θα με χαρακτηρίσουμε απλώς «μια πληγωμένη μαμά που ήθελε να νιώσει το θαύμα της γυναικείας φύσης της».
Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο γραφείο της Σοφίας και ξεκινήσαμε την συζήτηση για να μου πάρει το ιστορικό μου. Ήθελα δεύτερη γνώμη για ένα ινομύωμα που έχω και περίμενα σχεδόν έναν ολόκληρο μήνα για αυτό το ραντεβού. Την είχα ψάξει, είχα ρωτήσει για αυτή και νόμιζα ότι την ήξερα πολύ καλά πριν καν το πρώτο ραντεβού.
Λάθος. Δεν την ήξερα καθόλου. Ήταν πολύ καλύτερη από αυτό που περιμένα. Δεν είχα απέναντι μου μια γιατρό, αλλά έναν άνθρωπο. Αυτό που έψαχνα το βρήκα τα πρώτα 10 λεπτά που μπήκα στο γραφείο της. Έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να νιώσει τον πόνο μου χωρίς να το υποτιμήσει με τα κλασσικά «έλα μωρέ γερό μωρό να είναι μόνο», «σιγά δεν είναι και τίποτα η καισαρική» κτλ. Αντιθέτως, η Σοφία δάκρυσε μαζί μου, ένιωσε την ψυχή μου καλύτερα από τον καθένα και μου μίλησε ξεκάθαρα και ειλικρινά. Όταν έμεινα έγκυος και μιλώντας της για το πλάνο τοκετού μου δεν μου αρνήθηκε τίποτα και δεν ένιωσα ποτέ ίχνος ειρωνείας ή αμφισβήτησης.
Το «αποτυχημένο» πλάνο τοκετού μου
Πάμε όμως στο δια ταύτα. Οκ.. δεν ήταν ακριβώς αποτυχημένο γιατί το μεγαλύτερο μέρους αυτών που ήθελα και είχα προβλέψει έγιναν. Χαμηλός φωτισμός, ωδίνες στο δωμάτιο μου, μια απόλυτα υποστηρικτική ομάδα δίπλα μου, δακτυλική εξέταση μόνο όταν πραγματικά ήταν απαραίτητη και μόνο από την γιατρό μου, να μπορώ να τρώω και να ενυδατώνομαι. Αυτά τα είχα. Και με το παραπάνω.
Αυτό που είχα προβλέψει όμως δεν έγινε ποτέ. Η αυτόματη έναρξη τοκετού. Ενώ είχα κάθε βράδυ συσπάσεις για 12 συνεχόμενες μέρες, το πρωί όλο αυτό εξαφανιζόταν. Ξυπνούσα και τίποτα. Λες και η μήτρα μου ξυπνούσε το βράδυ, έκανε πάρτι και μετά κοιμόταν ξανά.. Μέχρι την 14η Αυγούστου. 7 λεπτές συσπάσεις από το απόγευμα μέχρι την ώρα που πήγα για μόνιτορ στην κλινική.. και από την ώρα που επέστρεψα σπίτι μέχρι τις 4 το πρωί.
15η Αυγούστου – 40 εβδομάδων και 5 ημερών
Η γιατρός μου, μου τηλεφωνεί στις 8 το πρωί. Της είχα ήδη πει ότι δεν αντέχω άλλο και θέλω να γεννήσω, οπότε και μου έδωσε την επιλογή. Ή θα περιμέναμε ή θα πήγαινα για ήπια πρόκληση (μιας και στο vbac δεν μπορούσε να κάνει και πολλά). Επέλεξα το 2ο ενστικτωδώς. Κάτι μου έλεγε ότι θα γεννήσω της Παναγίας, μέρες πριν το λέγαμε και γελάγαμε με τον άντρα μου ότι θα χαλάσουμε τις διακοπές όλων.
Έφτιαξα τα πράγματα του Χρίστου, τον πήγαμε στην μαμά μου, τον αποχαιρέτησα και ξεκινήσαμε για την κλινική. Οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμα και εκείνη την στιγμή δεν ήξερα αν έκανα το σωστό. Αν έπρεπε να πάω. Ένιωθα μια αμφιβολία και ταυτόχρονα μια απόλυτη σιγουριά.
Από την στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην κλινική όλα ξεκαθάρισαν. Σε λίγες ώρες θα κρατούσα στα χέρια μου την κόρη μου.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες με πλάνο τοκετού, έχουν μια απίστευτη δύναμη και αυτοπεποίθηση για τον εαυτό τους. Είναι σίγουρες, ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν μέχρι τέλους. Τις θαυμάζω αλήθεια. Αλλά εγώ, εκείνη την στιγμή που έπρεπε να φανώ έτοιμη και σίγουρη, με κυρίευσε το άγχος και η αμφιβολία. Ευτυχώς η γιατρός μου πίστευε περισσότερο σε εμένα από ότι εγώ στον εαυτό μου και κάπου το μπαλανσάραμε το θέμα.
Γύρω στις 13:00 το μεσημέρι, εκεί που ξεκίνησαν οι ωδίνες να δυναμώνουν ήρθε και η doula μου. Είχα σκοπό να μην κάνω επισκληρίδιο και για εμένα η Claire ήταν απαραίτητη. Με αυτήν και τον άντρα μου στο πλευρό μου άντεχα τους πόνους οι οποίοι δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φάνηκαν πολύ πιο δυνατοί από αυτούς που είχα στον Χρίστο μου.
Η γιατρός μου πρότεινε επισκληρίδιο. Κάτι που ήμουν κάθετη στο να μην κάνω. Έκλαιγα και παρακαλούσα να ΜΗΝ κάνω επισκληρίδιο, το αντίθετο από ότι παρακαλάνε άλλες γυναίκες. Βλέπετε στον Χρίστο μου είχα πολύυυ άσχημη εμπειρία με αυτή την διαδικασία. Η Σοφία για μια ακόμη φορά δεν με πίεσε. Μου ζήτησε απλά να το σκεφτώ και όπως πάντα παρέμεινε διακριτικά στο δωμάτιο. Δεν ξέρω γιατί πάλι.. αλλά σαν από ένστικτο κάτι μου έλεγε ότι πρέπει να την κάνω. Με φόβο και τρόμο ζήτησα να πάμε στην αίθουσα τοκετού για να ξεκινήσουμε την διαδικασία.
Να ακόμη κάτι κομβικό στο πλάνο τοκετού μου που έγινε εντελώς διαφορετικά από ότι το είχα προγραμματίσει.
Νομίζω ήταν έξι παρά το απόγευμα όταν τελικά μετά από φωνές και κλάματα κατάφερα να ηρεμήσω από την κρίση πανικού που με έπιασε για να βάλω την επισκληρίδιο. Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω ότι όλη η ομάδα μου ήταν πλήρως υποστηρικτική απέναντι μου. Με ενθάρρυναν, μου έδιναν πάντα την επιλογή και τον τελευταίο λόγο, απλά εγώ έχασα την ψυχραιμία και την συγκέντρωση μου.
Η στιγμή της γέννησης
Μια ώρα και κάτι από την στιγμή της επισκληρίδιου (ίσως ήταν και λίγο περισσότερο), με 4-5 εξωθήσεις πήρα αγκαλιά το vbac θαυματάκι μου.
Αν δεν έκανα την επισκληρίδιο (που τόσο δεν ήθελα) ίσως η έκβαση του τοκετού μου να ήταν διαφορετική. Ίσως να ταλαιπωρούσα τόσο τον εαυτό μου που να μην άντεχα, ίσως να μην προχωρούσε η διαδικασία. Ίσως πάλι και όχι.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ναι μεν η γνώση είναι δύναμη, αλλά καμιά φορά το να δείξεις εμπιστοσύνη στους ειδικούς (που εσύ έχεις επιλέξει με έρευνα και σύνεση) χρειάζεται περισσότερη δύναμη. Νόμιζα ότι ήμουν έτοιμη, προετοιμασμένη και τα είχα όλα σε τάξη για τον τοκετό μου.
Σήμερα, ένα μήνα μετά, λέω με βεβαιότητα ότι αν και εκείνη την στιγμή αμφέβαλα, έκανα τις καλύτερες επιλογές για εμένα το σώμα μου και το μωρό μου.
Η γέννηση είναι μια φυσική διαδικασία που κάθε γυναίκα μπορεί να βιώσει και ναι τα σώματα μας είναι φτιαγμένα για αυτό. Καμιά φορά όμως είναι καλό να ξεκολλάμε τα μυαλά μας από αυτά που νομίζουμε ότι είναι ιδανικά για εμάς. Να είμαστε ανοιχτές στις προοπτικές που μας δίνει η ιατρική μας ομάδα και να μετράμε τις πιθανότητες και τις αντοχές μας.
Αν δεν είχα ακούσει την γιατρό μου ή αν η γιατρός μου δεν μου έδινε την δυνατότητα να επιλέξω εγώ το τι θέλω δίνοντας μου τις εναλλακτικές, σήμερα ίσως να σας έγραφα μια διαφορετική ιστορία. Μια ιστορία που θα μου άφηνε κατάλοιπα σαν αυτά που μου άφησε η γέννηση του Χρίστου.
Κανείς δεν ξέρει.. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά όμως είναι ότι μπορεί να μην τήρησα το «τέλειο πλάνο τοκετού μου», ο τοκετός μου όμως ήταν πιο όμορφος από αυτόν που φανταζόμουν ποτέ.
Και όπως λέει και η Σοφία μου.. το 3ο θα το γεννήσουμε εντελώς φυσικά!
Stay tuned..
Mrs Mommy
More stories facebook – instagram: krista_th
