Πως και γιατί σταματήσαμε τη συγκοίμηση

by Tseriou 115

Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά την μετακόμιση στο καινούριο σπίτι…

Σοβαρά.. αλλιώς δεν ξέρω μέχρι πότε θα κοιμόταν μαζί μας. Πριν σας πω όμως πως και γιατί σταματήσαμε τη συγκοίμηση, επιτρέψτε μου να σας εξιστορήσω πρώτα τι τραβούσαμε με τον Χρίστο στο κρεβάτι μας.

Ο ύπνος του Χρίστου

Ο Χρίστος γενικά ήταν από τα μωρά που ξυπνούσαν το βράδυ. Δεν έμενε ποτέ ξύπνιος με τις ώρες, ούτε και γκρίνιαζε ή έκλαιγε ασταμάτητα. Όμως ξυπνούσε.. Μέχρι 8-10 μηνών ξυπνούσε τουλάχιστον ανά 3-4 ώρες. Από εκεί και έπειτα ξυπνούσε μονάχα μια φορά μέσα στο βράδυ ή είχε συχνές αφυπνίσεις συνοδευόμενες από έντονο κλάμα λόγω δοντιών ή ανησυχίας.

Το μαγικό υπερόπλο του θηλασμού όμως τον έκανε να αποκοιμιέται ξανά, ήρεμα και γλυκά.

Μέχρι τον 1ο χρόνο της ζωής του κοιμόταν αρχικά στην καλαθούνα του δίπλα μου, μετά στο κρεβατάκι του μέσα στο δωμάτιο μας και έπειτα γύρω στους 7 μήνες στο κρεβατάκι του στο δωμάτιο του. Όμως… δώσε προσοχή… Από όταν ήταν 12-13 μηνών το κρεβατάκι του δεν το χωρούσε πια και έτσι ξυπνούσε πολύ πιο συχνά από τις κουτουλιές που έτρωγε στο κεφάλι.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάθε φορά που έκλαιγε και πηγαίναμε στο δωμάτιό του, μας περίμενε όρθιος με το μαξιλαράκι του αγκαλιά ή τα χεράκια του απλωμένα για να τον πάρουμε στο δωμάτιο μας. Και εμείς τον παίρναμε.

Εννοείται ότι δεν θα αφήναμε το παιδί ούτε να κλαίει αλλά ούτε και να κουτουλάει εδώ και εκεί στην κούνια του. Εξάλλου τι πιο όμορφο από το να ξυπνάς δίπλα από αυτό το πολύτιμο πλασματάκι; Τι πιο όμορφο από το να ξυπνάς μυρίζοντας το και βλέποντάς τον να αναπνέει (και να ροχαλίζει χαχαχ) μέσα στα μούτρα και τα αυτιά σου;

Το δικό μας «λάθος»

Και λέω «λάθος» σε εισαγωγικά γιατί πραγματικά δεν βρίσκω τίποτα κακό με την συγκοίμηση. Διαρκεί λίγο (σε σχέση με το πόσα χρόνια θα έχεις κοντά σου τα παιδιά σου) και είναι ότι καλύτερο για την ψυχολογία του παιδιού σου αν αυτό χρειάζεται. Δεν ήμουν ποτέ υπέρμαχος του «Άσε το παιδί να κλάψει και θα κοιμηθεί». ΠΟΤΕ!

Το «λάθος» μας λοιπόν ήταν ότι δεν φτιάξαμε το παιδικό κρεβατάκι του Χρίστου νωρίτερα έτσι ώστε να δοκιμάσουμε να κοιμηθεί στο δικό του κρεβατάκι από όταν βγήκε από την κούνια του.

Αργήσαμε λοιπόν γιατί λόγω μετακόμισης αυτό καθυστερούσε και καθυστερούσε. Δηλαδή από τον Οκτώβριο του 2018 που ξεκίνησε να κοιμάται μαζί μας, ο Χρίστος κοιμήθηκε στο δικό του κρεβάτι μόλις ένα μήνα πριν. Αρχές Ιουνίου 2019.

Πως καταφέραμε να κοιμάται μόνος του

Ήταν δεδομένο από όταν έμαθα ότι είμαι ξανά έγκυος ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί αμέσως μετά την μετακόμιση στο δικό του κρεβάτι. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο αποθηλασμός στον 3ο μήνα της 2ης εγκυμοσύνης μου.

Αρχικά ήταν κάτι που νόμιζα ότι θα πάρει χρόνο και πολύυυυ κλάμα για να το καταφέρουμε. Ωστόσο, προς τα τέλη του 7ου μήνα της εγκυμοσύνης μου, το κρεβάτι του ήταν επιτέλους έτοιμο, ο Χρίστος αρκετά μεγαλόσωμος πια για να κοιμάται μαζί μας και εγώ πολύ έγκυος για να το αντέχω όλο αυτό. Βλέπεις οι κλοτσιές στην κοιλιά και το να κολλάει το σώμα του στην πλάτη μου ήταν στο καθημερινό μενού του οικογενειακού μας ύπνου.

Μόλις ετοιμάστηκε το κρεβάτι του απευθείας έμεινε από το πρώτο βράδυ εκεί.

Δεν τον είχαμε αφήσει να μπει στο συγκεκριμένο δωμάτιο, παρά μόνο όταν ήταν εντελώς έτοιμο. Το στολίσαμε, στρώσαμε σεντόνια με τους αγαπημένους του ήρωες και ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ!

Κατά την διάρκεια των επόμενων ημέρων, εναλλάξ με τον άντρα μου πηγαίναμε δίπλα του σε κάθε αφύπνιση μέχρι να αποκοιμηθεί ξανά. Δεν ξανακάναμε το λάθος του «Οκ είμαστε κουρασμένοι, ακόμα ένα βράδυ μαζί μας δεν θα πάθει κάτι». Όχι.. Σε κάθε ξύπνημα θα πάει είτε ο ένας, είτε ο άλλος δίπλα του (χάνοντας κάποια λεπτά ύπνου – οι θυσίες των γονιών).

Δεν σας κρύβω ότι πλέον έμαθε και κατεβαίνει μόνος του από το κρεβάτι και τσουκου-τσούκου έρχεται πάνω από το κεφάλι μας με το παγουράκι του νερού αγκαλιά λέγοντας μας «Λουλού».

Μην ρωτήσετε πια είναι η Λουλού.. καμία.. Νερό σημαίνει και είναι δική του λέξη. Αυτοδημιούργητη. Χαχαχαχα.

Κάπως έτσι λοιπόν εκπαιδεύσαμε τον Χρίστο να κοιμάται στο κρεβάτι του. Ανώδυνα, χωρίς κλάματα και δράματα..

Κάποιοι θα πουν ότι αργήσαμε, μιας και αυτό έγινε όταν ήταν 22 μηνών. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι απλά ακολουθήσαμε τους ρυθμούς του μωρού με τα δεδομένα που είχε να αντιμετωπίσει η οικογένεια μας την δεδομένη χρονική περίοδο.Μμετακόμιση, εγκυμοσύνη, αλλαγή σχολείου.. Ήδη αρκετές αλλαγές για την ρουτίνα ενός βρέφους κάτω των 2 ετών.

Είμαι χαρούμενη όμως που τα καταφέραμε τελικά και ανακουφισμένη που δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τον Χρίστο και την σκέψη ότι θα νιώσει ότι τον διώχνω από το κρεβάτι μας όταν θα έρθει το μωρό.

Τώρα, αν με ρωτήσετε αν μας λείπει από το κρεβάτι μας; Ναι.. μερικές φορές συμβαίνει. Ξέρουμε όμως ότι είναι προς το καλύτερο όλων μας.

Επόμενο στάδιο; Να βγάλουμε τα κάγκελα.. Μείνετε συντονισμένοι.

Stay tuned..

Mrs Mommy

More stories facebook – instagram: krista_th

You may also like